هرگاه شرط در ضمن عقد شرط فعل باشد اثباتا یا نفیا کسی که ملزم به انجام شرط شده است باید آن را به جا بیاورد و در صورت تخلف طرف معامله می تواند به حاکم رجوع کرده و تقاضای اجبار وفای شرط بنماید . به اعتقاد برخی اجبار اشخاص به انجام یک عمل امری تقریباً غیر مقدور است زیرا مادام که شخص اراده انجام امری را ننماید ممکن نیست آن را انجام دهد به همین دلیل مقنن مواد ۲۳۸ و ۲۳۹ را پیش‌بینی کرده است. با وجود این ماده ۲۳۷ در عالم خارج مصداق دارد مانند الزام مستاجر به تخلیه ملک که در صورت امتناع وی از اجرای تعهد مقامات صلاحیت دار مستاجر را مجبور به تخلیه می نمایند بنابراین اجبار متعهد به وفای عهد لزوما ام را غیر مقدوری نیست.