بررسی عناصر تحقق عقد :
الف ) محصول مشترک دو اراده باشد یعنی توافق دو انشا باید سبب ایجاد اثر حقوقی باشد نه شرط بقای آن . پس وصیت عهدی عقد محسوب نمی شود چون اراده وسیعی تنها در بقای آن موثر است و اگر وصیت را در زمان حیات رد نکند وصیت بدون اعلام قبول از سوی او صحیح تلقی می شود.
ب ) توافق دو یا چند انشا وابسته منظور از وابسته بودن در انشاء عقد این است که عقد مرکب از دو ایقاع مستقل نیست و ایجاب ایقاع محسوب نمی‌شود زیرا ایقاع عمل حقوقی یک جانبه ای ست که در آن اراده فاعل به تنهایی و به نحو مستقل برای ایجاد اثر حقوقی کافی است در حالی که موجب ایجاب را به نحو وابسته انشاء می کند به این معنا که اثر نهایی آن که همان انعقاد عقد است رامنوط به قبول آن می نماید به عبارت دیگر ایجاب و قبول هر کدام سبب ناقص تشکیل عقد محسوب می شود که هر دو باهم علت تامه عقد را تشکیل می دهند.
پ ) توافق دو یا چند اراده متقابل که نماینده دو نفع گوناگون باشد برای نمونه در فرضی که مدیران شرکت یا متولیان وقت در خصوص موضوعی با هم توافق می کند هرچند هدف ایجاد اثر حقوقی باشد اما به تصمیم آنان عقد گفته نمی‌شود زیرا همه آنها نمایندگان یک نفع واحد هستند به ویژه جایی که نظر اکثریت مناط اعتبار است و بر اقلیت تحمیل می‌شود در فرض اخیر عمل حقوقی مدیران ایقاع جمعی نامیده می شود پس در جایی که مبیع معیوب و خریداران متعدد هستند در این فرض اگرچه اعمال حق فسخ منوط به اتفاق نظر خریداران است اما تعداد اراده در اعمال حق فسخ ماهیت آن را از ایقاع به عقد تبدیل نمی کند زیرا بین اراده ها رابطه تقابل وجود ندارد .
ت ) جنبه انشایی داشته باشد یعنی موجد اثر حقوقی باشد نه اخباری ماده ۱۹۱ قانون مدنی مقرر می‌دارد و عقد محقق می شود به قصد انشا ناظر بر همین شرط است به همین دلیل اقرار عمل حقوقی محسوب نمی شود .
ث ) نتیجه و منظور از توافق ایجاد رابطه حقوقی یعنی رابطه دارای ضمانت اجرا باشد نه وعده دوستانه و اخلاقی . پس هر توافقی عقد نیست .